Αφετηρία της εξέλιξης της μαρμαρογλυπτικής στο νησί ήταν τα χρόνια της ενετοκρατίας. Με την επίδραση των Βενετών η τέχνη του μαρμάρου μορφοποιήθηκε στη διάρκεια του 17ου αιώνα και στα μέσα του δημιουργήθηκε το πρώτο οργανωμένο συνεργείο. Στη διάρκεια του 18ου αιώνα τα τοπικά κέντρα αναπτύχθηκαν.  Παράλληλα, δημιουργήθηκε έντονη άμιλλα ανάμεσα σε εργαστήρια και μαστόρους που βοήθησε τη μαρμαρογλυπτική να εξελιχθεί ακόμη περισσότερο.

Στο δεύτερο μισό του αιώνα αυτού και στη διάρκεια του 19ου, η τέχνη ξεπέρασε τα όρια της Τήνου κι έγινε γνωστή στον ευρύτερο ελληνισμό. Ξεκινώντας από το νησί πολλοί τεχνίτες περιόδευσαν στο Αγιο Όρος, στην Κωνσταντινούπολη, στον Εύξεινο Πόντο, στη Ρωσία, στην Αίγυπτο, αφήνοντας παντού τα καλλιτεχνικά τους «ίχνη»: τέμπλα, φεγγίτες, ταφόπλακες, βρύσες, μαρμάρινα αρχιτεκτονικά μέλη. Από τις οικογένειες αυτές των μαρμαράδων προήλθαν κορυφαίοι εκπρόσωποι της νεοελληνικής γλυπτικής όπως ο Γιαννούλης Χαλεπάς, ο Δημήτρης Φιλιππότης, οι αδερφοί Φυτάλη, ο Λάζαρος Σώχος, ο Γεώργιος Βιτάλης και άλλοι.                                                                                                                          Ο ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ ΧΑΛΕΠΑΣ. Η μεγαλύτερη και πιο τραγική μορφή Τηνίου γλύπτη, ο Γιαννούλης Χαλεπάς, άφησε ανεξίτηλο ίχνος στο πέρασμα των αιώνων. Ο μεγάλος καλλιτέχνης γεννήθηκε το 1851 στον Πύργο. Ο πατέρας του ήταν μαρμαράς. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου και στη Βασιλική Ακαδημία του Μονάχου. Η δημιουργική του πορεία χωρίζεται σε δύο περιόδους. Πριν και μετά την ψυχασθένεια, η οποία ήταν αφορμή να κλειστεί επί 14 χρόνια στο ψυχιατρείο Κέρκυρας. Στην πρώτη περίοδο, επηρεασμένος από το ρεύμα του νεοκλασικισμού και του ρομαντισμού, δημιούργησε τα έργα με τα οποία έμεινε στην ιστορία: «Σάτυρος και Έρως» (1877), «Μήδεια», «Κοιμωμένη» (1878)… Στη δεύτερη περίοδο εξέφρασε τη δική του εσωτερική παρόρμηση. Πέθανε στις 15 Σεπτεμβρίου 1938 στην Αθήνα, όπου έζησε τα τελευταία 8 χρόνια της ζωής του.